Pretty Purdie, źródło: Jazztimes
W roku 1961 Bernard przeprowadził się do Nowego Jorku. Aby legalnie móc występować na scenie w swoim wieku, twierdził że urodził się dwa lata wcześniej. Tym sposobem sądzono że Pretty liczy dwadzieścia jeden wiosen, dzięki czemu grał z Mickey and Sylvia oraz był częstym gościem w Turf Club, gdzie spotykali się agenci i muzycy wielkiego świata. To właśnie w tym okresie grywał z Buddym Lucasem, który nazwał go „Mississippi Bigfootem”. Wkrótce, tuż po nawiązaniu kontaktu Barneyem Richmondem, zagrał na perkusji w utworach „Ain’t She Sweet”, „Take Out Some Insurance On Me Baby” oraz „Sweet Georgia Brown” wydanych w styczniu 1964 roku przez Polydor. Rok później artysta miał okazję gry u boku Jamesa Browna („Ain’t That A Groove”, „Kansas City”) oraz Sammym Lowem. Purdie pojawił się na dwóch krążkach Jamesa – „Say It Loud – I’m Black And I’m Proud” oraz „Get On The Good Foot”. Pod koniec tej dekady wydał „Soul Drums”, z zespołem o tej samej nazwie, którym był liderem. Niedługo potem poświęcił się „Alexander’s Ragtime Band”. Jako solista wydał również „Purdie Good” w roku 1971, „Soul Is… Pretty Purdie” z roku 1972 oraz soundtrack do utworu „Lialeh” rok później. W roku 1970 Bernard pracował z Arethą Franklin nad “King Curtis and The King Pins”. Najbardziej popularnym utworem, jaki nagrał z wokalistką to „Rock Steady”, przyczynił się również do wydania „Aretha Live At The Fillmore West” oraz „King Curtis’s Live At Fillmore West”.