Koncertował przez kolejne lata z Jeter-Pillarem (Jimmym Blantonem, Charliem Christianem). W roku 1935 większość czasu spędził w Nowym Jorku, gdzie ostatecznie przeprowadził się. Wówczas rozpoczął współpracę z zespołami Edgara Hayesa i Lonniego Smitha, która ukształtowała jego spojrzenie na muzykę.
Kolejnym podjętym przez niego wyzwaniem była praca z Monkem, Parkerem, Gillespiem, Russellem i Don Byasem. W tym czasie wydał wiele nagrań, większość dla Savoy Records.
Kiedy każdy z członków zespołu odszedł, poświęcając się innym projektom, Clarke rozpoczął współpracę z Johnem Lewisem, Rayem Brownem i Miltem Jacksonem. Wspólnie utworzyli Modern Jazz Quartet – MJQ, z którym Kenny pojawiał się do roku 1995.ówczas przeprowadził się do Paryża. Koncertował po Europie oraz pracował i odwiedzał amerykańskich artystów – w tym Milesa Davisa. Ponadto uformował The Three Bosses z Budem Powellem i Pierzem Micheltoem. W roku 1963 wspólnie wydali krążek „Our Man in Paris” z Deuterem Gordonem.
Dwa lata wcześniej wraz z belgijskim pianistą Francym Rolandem utworzył The Kenny Clarke-Francy Boland Big Band, wspierany przez europejskich i amerykańskich artystów – Johnny’ego Griffina, Ronniego Scotta. Zespół przetrwał jedenaście lat.
Od roku 1968 do 1978 artysta nagrywał z francuskim kompozytorem i klarnecistą Jeanem-Christianem Michelem.
Aż do śmierci 26 stycznia 1985 roku kontynuował współpracę z muzykami ze Stanów Zjednoczonych oraz ze swoich francuskim zespołem. W roku 1988 dodany został do Down Beat Jazz Hall of Fame.