Roach był jednym z pierwszych perkusistów, wprowadzających styl bebop. Występował z Dizzym Gillespiem, Theloniousem Monkem, Colemanem Hawkinsem, Budem Powellem, Milesem Davisem oraz Charliem Parkerem. Z tym ostatnim wydał „Saboy November” w roku 1945, który okazał się punktem zwrotnym w muzyce jazzowej.
„Uzmysłowiłem sobie, że dzięki niemu gra na perkusji to już nie tylko czas. To muzyka.”
Burt Korall
Początek kolejnej dekady artysta poświęcił na naukę w Manhattan School of Music. W roku 1952 Max stworzył Debut Records z Charlesem Minusem. W maju 1953 wystąpili u boku Budego Powella, Mingusa i Gillespiego. Wspólnie wydali również “Percussion Discussion”. W 1954 stworzył kwintet z Cliffordem Brownem, Haroldem Landem (Sonnym Rollinsem), Richiem Powellem i Georgem Morrowem. Zespół był jednym z przedstawicieli hard bop-u wraz z Artem Blakeyem i Horace Silverem. Niestety, kwintet nie przetrwał próby czasu. Brown i Powell zginęli w wypadku samochodowym w Pennsylvanii w czerwcu 1956 roku. Tuż po ich śmierci Roach kontynuował istnienie zespołu w nieco mniejszym składzie z Kennym Dorhamem, Georgem Colemanem i Rayem Bryantem. W tym czasie Max wydał również serię innych krążków dla EmArcy z braćmi Stanleyem i Tommym Turrentinem. W połowie lat pięćdziesiątych był również perkusistą Dinah Washington w czasie kilku jej wystąpień i nagrań. Pojawił się z nią w Newport Jazz Festival w roku 1958.W roku 1960 skomponował „We Insist! – Freedom Now”. Dwa lata później nagrał „Money Jungle” wraz z Mingusem i Dukem Ellingtonem. Krążek tego trio został uznany za jeden z najpopularniejszych i najlepszych. W roku 1966 dzięki wydaniu „Drums Unlimited” pokazał, że perkusja może być również instrumentem solowym, zdolnym do grania motywów i innych utworów. Swoje podejście do muzyki nazwał wówczas „tworzeniem zorganizowanego brzmienia”.
W latach siedemdziesiątych utworzył orkiestrę Werble „M’Boom” wraz z Fredem Kingiem, Joe Chambersem, Warrenem Smithem, Freddiem Waitsem, Royem Brookesem, Omarem Clayem, Rayem Mantillą, Francisco Mora i Eli Fountain. W tej dekadzie rozpoczął również wykładanie na University od Massachusetts Amherst, trwające aż do połowy lat dziewięćdziesiątych.Wczesne lata osiemdziesiąte poświęcił na koncertowanie solo, udowadniając, że perkusja jest idealnym instrumentem na tego rodzaju wystąpienia i może zrobić wielkie wrażenie na publiczności. W tym czasie wydał wiele nagrań solowych, wydanych m.in. przez Baystate. Jedno z nich przedstawia „Chattahooche Red” z kwartetem Odean Pope, Cecil Brigewater i Calvinem Hillem. Tworzył również z avant-garde’owymi muzykami – Cecil Taylor, Anthonym Braxtonem, Archiem Sheppem, Abdullahem Ibrahimem. Ponadto wystąpił na „I Have A Dream” z Martinem Lutherem Kingiem, a także grał u boku Kita Fitzgeralda, Dizzy’ego Gillespiego i Mala Waldrona. Ponadto stworzył The Uptown String Quartet i So What Brass Quintet z Cecil Bridgewater, Frankem Gordonem, Eddiem Hendersonem, Rodem McGaha, Stevem Turre, Delfeayo Marsalisem, Robertem Stewartem, Tonym Underwoodem, Marshall Seally, Markem Taylorem i Dennis Jeter. Ponadto grywał w orkiestrach i zespołach gospel. Przygotował koncert z Boston Symphony Orchestra, pracował również z Walterem White i Johnem Motleyem, Alvin Ailey American Dance Theater, the Dianie McIntyre Dance Company oraz The Bill T. Jones/Arnie Zane Dance Company. Wielkim zaskoczeniem okazało się dla publiczności Roacha jego wystąpienie podczas koncertu hip-hopowego z Fab Five Dredy oraz New York Break Dancers. Było to połączenie jego dotychczasowego stylu z muzyką wykonywaną przez czarnoskórych artystów. Grał również u boku Beijing Trio z Jon Jangem i Jeibing Chenem. Jego ostatnie nagranie „Friendship” wydał z trębaczem Clarkem Terrym . Po raz ostatni wystąpił podczas pięćdziesięciolecia Massey Hall w Toronto.
Artysta zmarł 16 sierpnia 2007 roku na Manhattanie. Był ojcem piątki dzieci – Maryla, Raula, Maxine, Ayo i Dara. Na jego pogrzebie 24 sierpnia w Riverside Church pojawiło się prawie dwa tysiące ludzi. Max Roach pochowany został na Woodlawn Cemetery na Bronxie