Wybór Neila Pearta

na najlepszego perkusistę w roku 2007 nie był przypadkowy, Nieil jest jednym z nielicznych muzyków dysponującym tak fantastyczną techniką, a przy tym jego gra jest naturalna i dynamiczna. (więcej)

Cindy Blackman

od zawsze była zafascynowana jazzem. Propozycja złożona przez Lennego Kravitza była dla niej nie lada wyzwaniem, tym bardziej, że artystka nigdy wcześniej nie występowała przed dużą publicznością. (więcej)

Kenny Aronoff jest

regularnym zmiennikiem Chada Smitha. Zastąpił go podczas trasy koncertowej Red Hot Chilli Peppers a następnie podczas występów supergrupy Chickenfoot, której Chad jest oficjalnym członkiem. (więcej)

W latach 1965 - 1968

Billy Cobham grał na perkusji w zespole wojskowym armii Stanów Zjednoczonych. (więcej)


Elvin Ray Jones urodził się 9 września 1927 roku w Pontiac w Michigan w rodzinie Oliwii Jones i Henry’ego. Już w wieku dwóch lat wyrażał zainteresowanie perkusją, oglądając paradę przechodzącą pod jego domem. W roku 1946 rozpoczął służbę w U.S. Army, z której odszedł po trzech latach, wracając do rodzinnego domu. Tam pożyczył od siostry trzydzieści pięć dolarów, za które zakupił pierwszy profesjonalny zestaw perkusyjny.

W tym samym roku rozpoczął karierę, występując przez krótki czas w Grand River Street w Detroit. Talent doprowadził go do współpracy z Milesem Davisem i Wardellem Grayem. W roku 1995, tuż po nieudanym przesłuchaniu do zespołu Benny’ego Goodmana, znalazł pracę w Nowym Jorku. Dołączył do Charlesa Mingusa i jego grupy. Wspólnie wydali „J is for Jazz”.

W roku 1960 pracował z kwartetem Johna Coltrane’a wraz z Jimmym Garrisonem i McCoyem Tynerem. Zespół cechował swing znany z utworów Louisa Armstronga, Charliego Parkera. Wraz z JCQ grał do roku 1966. W późniejszym czasie nieustannie pozostawał aktywny, przewodząc wieloma zespołami pod koniec lat sześćdziesiątych oraz w latach siedemdziesiątych. Jedną z takich grup było utworzone u boku Joe Farelka i Jimmy’ego Harrisona trio, z którym wydał „Puttin’ It Together” dla Blue Note. W tym czasie miał również okazję do współpracy z Stevem Grossmanem, Davem Liebmanem, Georgem Colemanem, Frankem Fosterem, Lee Morganem, Gene Perla, Janem Hammerem oraz z zespołem Oregon.

W magazynie „Life” artysta okrzyknięty został najlepszym rytmicznym perkusistą, a jego swobodny styl był przewodni dla wielu perkusistów prowadzących – Christiana Vandera, Mitcha Mitchella, czy Gingera Bakera. W roku 1999 pracował z Our Lady Piece nad albumem „Hapiness… Is Not a Fish You Can Catch”. Pojawił się w utworze „Stealing Babies”, który również znalazł się na albumie „The Very Best Of Our Lady Peace” z roku 2009.

Ponadto stworzył swój własny zespół The Elvin Jones Jazz Machine, którego skład zmieniał się nieustannie na przestrzeni lat. We wczesnych latach z Elvinem pracował Ravi Coltrane i Sonny Fortune. W tym samym czasie Jones był klinicystą, grywał w szkołach oraz więzieniach. Lekcje jakie przeprowadził stały się niezapomniane, podobnie jak techniki gry na perkusji, które wprowadził.

Artysta zmarł 18 maja 2004 roku w Englewood w New Jersey. Był ojcem Elvina Nathana Jonesa i Rose-Marie Rosie Nyberg. Jego pierwszą żoną była Shirley, drugą zaś Keiko, którą Elvin poślubił przed rozwiedzeniem się z Shirley.W świetle prawa więc Keiko i Jones nie byli małżeństwem.

Komentarze

jacor
2013-11-04 13:37:10

Najbardziej przełomowy perkusista tamtych lat,charakterystyczna dynamika i mocne akcentowanie wystarczy posłuchać Afro Blue. Mistrz!!!